Basa Jawa Ing Desa

Sajroning bebrayan awor wong-wong ing desa, kabeh padha nganggo basa sing gampang dingerteni kabeh wong sing ditemoni. Kayata sing digunakake ana ing daerah Pati. Para warga nganggo basa ngoko lan logate dhewe-dhewe. Apa maneh wong Pati sing terkenal karo julukane Pati Bumi Mina Tani kuwi duwe tembung-tembung sing khas kayata leh, go, ge, ra dhadheh lan sapanunggalane sing diarani lucu yen durung ngerti.

Kanggo bocah-bocah sing wis kulina lunga saka desa, kadang cara ngomonge wis beda kaya adate. Wis asing nganggo basa Indonesia tinimbang nganggo basa Jawa. Bisa-bisa basa jawa dilalekake. Akeh uga bocah kang ngomong marang wong tuwa nagging ora nganggo basa krama sing apik kadang malah sengak dirungokke. Sing salah sapa ning kene? Apa wong tuwa? Apa guru? Ana 24 jam saben dinane. Bocah sekolah wiwit jam 7 esuk nganti jam loro awan. Kira-kira pitung jam bocah sinau ana ng sekolahan. Wektu liyane, bocah ana ing omah utawa liyane.

Salah yen para wong tuwa nyalahake guru amarga sikape sing ora sopan marang tuwa. Wiwit cilik bocah urip awor wong tuwane. Guru sing pisanan marahi bocah ngomong, mangan, ngerti iki lan iku yakuwi wong tuwa. Wong tuwa kudu ngerti apa wae tentang anake. Saka kanca dolanane sapa, ana ngendi wae papan dolane, karo sapa kabeh wonge kumpul. Guru uga ngelingake apa sing kudune diduweni dening para pelajar iku. Wong sing ngerti dunia pendidikan kudu ngerti sing jenenge tata krama, sopan santun, andhap asor marang wong liya, luwih-luwih wong tuwa.

Dadi bocah sing luwih enom kudune bisa ngregani wong liya, yen ngomong kudu sing alus luwih-luwih krama supaya bisa sinau ngomong sing apik marang wong liya lan sajroning bebrayan karo wong liya. Yen wong tuwa ngomonge alus, diusahake luwih alus lan krama supaya bisa nglatih lan katon ngregani wong tuwa kuwi.

Mahasiswa wae sing wis kulina awor wong akeh dadi ninggalake kebiasaane nganggo basa Jawa. saiki padha milih nganggo basa Indonesia padahal yen dipikir-pikir ya padha saka jawane nanging padha ora gelem nganggo basa Jawa. akeh para mahasiswa Jurusan Basa Jawa sing nganggo basa Indonesia nalika padha jagongan bareng kanca-kancane. Kuwi salah sijine wujud ora tresna marang budayane dewe. Yen diterus-terusna tanpa ana penanganan bisa ilang temenan basa Jawa iki lan ora ana wong sing gelem njawani meneh.

Pengenalan Basa Jawa marang bocah sing isih cilik dirasa luwih penting. Amarga bocah kuwi sering niru apa sing sering diweruhi lan dirungokake sedina-dina. Peran saka wong tuwa maneh sing dibutuhake ing kene. Yen dipupuk sing apik-apik wiwit isih cilik bakal bisa nemtokake karakter bocah mengarepe. Lan isa ngerti kepiye bakale bocah iku nglewati mangsa-mangsa sing perlu diperhatekake. Wong tuwa bisa menehi kasih sayange lewat apa kabeh sing diwarahke marang anak-anake.

Dadi wong tuwa aja banget-banget olehe marahi anak sinau supaya anak bisa seneng nampa ilmu sing diajarke. Anak pengen ngerti lan bisa nguwasai apa sing wis diajarke. Ngomong sampun, dereng, injih lan boten kuwi wis termasuk apik daripada ora babar blas. Nanging yen mung mandeg ana ing iku –iku wae ya padha wae percuma amarga ora ana perkembangan meneh. Dadi sing bener lan sing luwih apik uwi sinau terus supaya bisa nggunakake basa jawa kanthi apik lan bener. Aja salah kanca supaya ora salah dalan tumuju sing apik. Kanca sing salah bisa ngajak sembarangan kang ora bener kayata ngomong ora sopan kuwi mau. Saben ngomong kudu dipikir lan ditata disik.